نگه داشتن روسری سخت است! - وبلاگ شخصی من

به گزارش وبلاگ شخصی من، طبق آمارهای اعلام شده سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، در سه و نیم سال گذشته بیش از 16 میلیون گردشگر خارجی به ایران سفر کرد ه اند و بعضی هایشان تجربیات خود از سفر به ایران را نوشته اند. خیلی هایشان ایران را کشور اسرارآمیزی دانسته اند که جذاب ترین مردم را دارد، مردمی که در کوچه و خیابان خود را برای گردشگر های خارجی به زحمت می اندازند، خیره نگاهشان می کنند و گاهی هم آدم را کلافه می کنند. برای بسیاری دیگر هم سفر به ایران مساوی است با زیر و رو شدن چیزهایی که قبلا درباره اش شنیده بودند. ما می خواهیم از این به بعد در اینجا تجربه سفر خارجی ها به ایران و روبرو آنها با مردم کوچه و خیابان را به اشتراک بگذاریم، تجربیاتی که از قضا خیلی هایشان بامزه هم هستند.

Kami یک زن لهستانی است که سال 94 سفری ده روزه به ایران داشته و در وبلاگش از تجربه سفر به ایران گفته، تجربه ای که برایش در کل خوشایند بوده.

وقتی تصمیم گرفتم به ایران بیایم بیشتر نزدیکانم فکر کردند دیوانه و احمقم و گفتند ایران برای یک زن تنها کشور خطرناکی است. آنها این تصور کلیشه ای را داشتند که ایران ناامن و جنگ زده است، چون با عراق اشتباهش می گرفتند و 90 درصدشان می گفتند در تصمیمت تجدیدنظر کن تا اینکه وقتی عصبانیتم را دیدند گفتند چقدر خودت رو می گیری! بالاخره و برای ده روز به ایران آمدم ولی در این مدت هیچ زن توریستی را ندیدم که تنها آمده باشد و اینکه من تک و تنها آمده بودم، جدا از مردم، برای بقیه توریست ها هم عجیب بود. مردم از شجاعتم تعریف می کردند، ولی در عین حال دلشان برایم می سوخت. خیلی ها در خیابان نگاهم می کردند و بهم خیره می شدند ولی می دانستم که نیت بدی ندارند. بعضی هایشان جلو می آمدند و ازم سوال می کردند و می پرسیدند کجایی هستم؟ و وقتی می فهمیدند لهستانی ام، به فارسی فریاد می زدند لهستان. می پرسیدند راجع به ایران چی فکر می کنم ؟ ازدواج کرد ه ام یا نه و چرا تا حالا مجرد مانده ام. سوال هایی که هرچند خصوصی بود و آدم را متعجب می کرد، ولی می دانستی که از کنجکاوی نشات می گیرد. گاهی هم مردم جلو می آمدند و آنقدر حرف می زدند که نمی دانستی کی تمام می شود. در اینجور مواقع فقط به گفتن بله اکتفا می کردم. ولی در روز دوم سفر از چیزی که بیشتر از همه تعجب کردم این بود که دیدم اسم ایران بین کشورهای امن نیست، چون واقعا جای امنی است.

درباره مهمان نوازی ایرانی ها زیاد شنیده بودم و دلم می خواست از نزدیک ببینم چه شکلی است و مطمئن بودم فقط یک روز دوام دارد و روز دوم از آن خبری نیست تا اینکه یک شب سوار ماشین تهران- شیراز شدم. راننده چهار بار جایم را عوض کرد که یک وقت مردی کنارم ننشیند و نزدیک های صبح بیدارم کرد. فقط من و یک خانم دیگر با بچه اش در اتوبوس بودیم. اولش ترسیدم ولی راننده همه مان را به صبحانه دعوت کرد. دو ساعت کنار هم نشستیم و یک کلمه هم انگلیسی حرف نزدیم ولی بهترین معاشرت را با دست و ایما و اشاره و لبخند داشتیم و همه مان به همین راضی بودیم، برخلاف جاهای دیگر که مردم به فارسی و خیلی بلند حرف می زدند و فکر می کردند اگر بلند حرف بزنند می توانند منظورشان را برسانند.

تقریبا سخت ترین قسمت هر سفری این است که شما تنها در رستوران بنشینید و غذا بخورید، اتفاقی که در ایران اصلا احساسش نمی کنید، چون همیشه کسی هست که بیاید کنارتان بنشیند و سعی کند که باب صحبت را باهاتان باز کند. آدم هایی که همان سوال های همیشگی را ازتان می پرسند: از کجا آمده اید و درباره ایران چه فکر می کنید و اینها باعث میشد حتی یک بار هم در این ده روز به تنهایی فکر نکنم. اما قمست چالش برانگیز غذا خوردن در رستوران این است که شما روسری سرتان است و این قضیه را سخت می کند. یکی دیگر از بزرگترین چالش هایم در این سفر این بود که چطور روسری را باید صاف و مرتب نگه دارم و از اینکه می دیدم روسری زن ها و دخترها یکبار هم نمی افتد شگفت زده میشدم و زیبایی دخترها خیره ام می کرد. بعد هم فهمیدم اینکه می گویند در ایران مردم فقط لباس سیاه و سفید می پوشند تنها یک سوء تفاهم است.