آلبینیسم در حیات وحش، چهره رنگ پریده این حیوانات حیرت آور است! - وبلاگ شخصی من

به گزارش وبلاگ شخصی من، آلبینو ها توانایی فراوری رنگدانه رنگی در پوست، مو، پرها، پوسته ها یا چشمان خود را ندارند. حیوانات مبتلا به این حالت ظاهری سفید با چشمان قرمز یا صورتی دارند.

به گزارش خبرآنلاین، در حیات وحش، آلبینیسم یک اتفاق نادر در بدو تولد است که به وسیله یک ژن مغلوب ایجاد می گردد. نرخ در حیات وحش از 1 در 20000 تا 1 در 1 میلیون تخمین زده می گردد. پوشش سفید آن ها را بیشتر در معرض شکار قرار می دهد. آلبینو ها بینایی ضعیفی دارند یا حتی ممکن است نابینا باشند. ترکیب این عوامل منجر به بقای کم آلبینو ها می گردد و نسبت آن ها را در جمعیت کاهش می دهد.

آلبینیسم جزئی در بعضی از حیوانات رخ می دهد و بسیار شایع تر از آلبینیسم واقعی است. در آهو های دم سفید، گاهی اوقات به آن پیبالد می گویند که در آن خز آن ها ظاهری لکه دار و سفید دارد، اما آن ها فاقد چشم های صورتی هستند که در آلبینو ها وجود دارد. گوزن پیبالد با فراوانی کمتر از 1 درصد در جمعیت های شکار شده رخ می دهد. بروز بیشتر ناهنجاری های فیزیکی برای گوزن پیبالد گزارش شده است.

اگرچه در طبیعت نادر است، حیوانات آلبینو در همه جا از آسمان تا دریا مشاهده شده اند. این موجودات منحصربه فرد رنگدانه ها را به طور جزئی یا کامل از دست می دهند، به همین علت رنگ پوست آن ها در مقایسه با سایر اعضای گونه شان کم رنگ است.

اگرچه تولد یک حیوان آلبینو در بعضی فرهنگ ها یک رویداد مقدس یا مبارک تلقی می گردد، تحقیقات نشان می دهد که بعضی از حیوانات آلبینو در طبیعت مشکل دارند.

آلبینیسم چیست؟

در پستانداران، آلبینیسم زمانی اتفاق می افتد که فرد یک یا چند ژن جهش یافته را از هر دو والدین به ارث می برد که در فراوری ملانین در بدن، رنگدانه اصلی که رنگ پوست، خز و چشم را مشخص می نماید، اختلال ایجاد می نمایند. فراوری ملانین در ملانوسیت ها رخ می دهد، سلول های تخصصی که در پستانداران آلبینو وجود دارند، اما به طور کامل عمل نمی نمایند.

حیوانات غیر پستاندار نیز می توانند آلبینو باشند، اما، چون می توانند علاوه بر ملانین، رنگدانه های دیگری نیز فراوری نمایند، ممکن است کاملا سفید به نظر نرسند. حتی پستانداران آلبینو نیز می توانند رنگی از خود نشان دهند اگر ژن های سازنده ملانین آن ها کاملاً آسیب ندیده باشد.

توجه به این نکته مهم است که همه حیوانات سفید آلبینو نیستند. بعضی از حیوانات به سادگی پوست روشنی دارند، یا ممکن است از شرایط دیگری مانند لوسیسم و ایزابلینیسم رنج ببرند.

برای تشخیص تفاوت بین یک حیوان آلبینو و حیوان بدون بیماری، به چشم ها نگاه کنید: رگ های خونی که معمولاً با رنگدانه پوشانده شده اند در موجودات آلبینو ظاهر می شوند و رنگ چشم های آن ها را صورتی می سازند.

زنده ماندن با آلبینیسم

حیات وحش آلبینو ممکن است در طبیعت با موانعی روبرو گردد. آن ها اغلب بینایی ضعیفی دارند، که آن ها را هنگام شکار برای غذا و دوری از خطر در مضیقه قرار می دهد.

در بعضی موارد آن ها در یافتن جفت مشکل دارند و ناتوانی آن ها در استتار خود آن ها را در برابر شکارچیان آسیب پذیر می نماید. به عنوان مثال تمساح های آلبینو را در نظر بگیرید که چنان هدف آشکاری برای شکارچیان قرار می دهند که اغلب قبل از رسیدن به بزرگسالی خورده می شوند.

حیوانات آلبینو و سایر حیات وحش های غیرعادی رنگ پریده نیز در برابر شکارچیانی که در پی سرمایه گذاری بر تقاضای فزاینده برای حیوانات خانگی عجیب و غریب یا محصولات مشتق شده از موجودات کمیاب هستند، آسیب پذیرتر هستند.

تهدید این حیوانات به قدری واقعی است که یک سازمان غیرانتفاعی جزیره ای را در اندونزی خریداری کرد تا بتواند پناه گاهی در آنجا برای یک اورانگوتان آلبینو بسازد که وقتی در ژوئن 2019 به آنجا نقل مکان کرد به وسیله محافظان امنیتی محافظت می گردد.

بسیاری از حیوانات آلبینو بعلاوه برای حفاظت به باغ وحش فرستاده شد. یکی از شناخته شده ترین حیوانات باغ وحش آلبینو اسنو فلیک بود، گوریلی که در مجله نشنال جئوگرافیک به نمایش عایدی و در سال 2003 بر اثر سرطان پوست درگذشت.

علاوه بر شکارچیان غیرقانونی، بعضی از شکارچیان غنائم نیز به موارد کمیاب علاقه دارند. برای مثال، گوزن های آلبینو چنان برای شکارچیان فریبنده هستند که در چندین استان ایالات متحده شکار آن ها ممنوع است.

با این حال، بعضی از موجودات آلبینو در طبیعت پیروز می شوند. در اولنی، ایلینوی، جمعیتی پر رونق از نزدیک به صد سنجاب آلبینو وجود دارد. این شهر آنقدر به آن ها افتخار می نماید که ساکنان را تشویق می نماید تا به آن ها غذا بدهند و قوانینی را برای محافظت از آن ها در برابر برخورد وسایل نقلیه تصویب نموده است.