میمون نورالینک با قدرت ذهنش تایپ می نماید - وبلاگ شخصی من

به گزارش وبلاگ شخصی من، شرکت نورالینک که در زمینه نورون های عصبی فعالیت دارد از دستاورد نو خود رونمایی نموده و خبر از شروع آزمایش های بالینی در انسان ها طی شش ماه آینده داده است.

به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، ایلان ماسک در کوشش است تا با استفاده از رابط های مغزی به افراد فلج در کسب توانایی مجدد برای حرکت یاری کند.

شرکت نورالینک(Neuralink) در حال برگزاری رویدادی است که ایلان ماسک به عنوان مدیرعامل شرکت های بزرگ تسلا، اسپیس ایکس، توییتر و البته نورالینک آن را نمایش بده و بگو نامیده است.

اصول اولیه نورالینک ثبت پتانسیل های عمل نورون ها در مغز است. این کار با قرار دادن یک الکترود نزدیک به سیناپس دو نورون در مغز و ضبط تکانه الکتریکی آن انجام می گردد.

موسسه ملی بهداشت تشخیص داده که این روش باعث آسیب عصبی نمی گردد و بعلاوه به بیمار آسیبی نمی رساند. نام فنی آن تحریک عمقی مغز(Deep Brain Stimulation) است.

نورالینک روی یک پروژه جاه طلبانه کار می نماید تا به افراد فلج اجازه دهد دوباره حرکت نمایند. این پروژه مراکز حرکتی مغز را که در آن فعالیت سیناپسی متوقف شده است را به وسیله رایانه تحریک می نماید.

نشان بده و بگو(Show and tell)

رویداد نورالینک با نمایش آهسته مجموعه ای از کلمات شروع شد که حرف به حرف تایپ می شدند تا عبارت به نمایش بده و بگو خوش آمدید ظاهر گردد.

این متن به وسیله یک میمون نوشته شد که با بهره گیری از قدرت مغزش روی نمایشگر رایانه تایپ می کرد. در واقع، آن میمون رایانه را طی مجموعه ای از رفتارهای یادگیری پیچیده کنترل می نماید. کارکنان نورالینک شرح دادند که چگونه میمون را آموزش داده اند تا به اعداد و حروف روی نمایشگر واکنش نشان دهد. پاداش دادن به میمون برای ردیابی حروف و اعداد و سپس استفاده از آنها برای نوشتن اعداد و کلمات پیچیده تر و در نهایت فراوری یک جمله کاری است که آنها انجام داده اند.

میمون در حال تایپ کردن نیست، او به حروف موجود در کلمات فکر می نماید. ایمپلنت قرار گرفته در مغز او فعالیت عصبی را به شیوه ای منظم ترجمه می نماید. میمون به وسیله فکر کردن به حروف و ظاهر شدن آنها، کنترل صفحه را یاد می گیرد.

این سازماندهی های پیچیده از عملنمودهای عصبی به وسیله الکترودهای کاشته شده در مغز میمون به کار گرفته می شوند. این الکترودها رشته های نازک بلندی از الیاف فلزی هستند. ضخامت آنها بین پنج تا 50 میکرون است که از موی انسان نیز نازک تر است. آنها به قدری سبک هستند که اگر به هوا پرتاب شوند، در هوا شناور می شوند و به قدری ضعیف هستند که نمی توانند یک تار مو را حرکت دهند.

الکترودها فعالیت نورون ها را ضبط می نمایند، سیگنال ها از نورون ها آزاد می شوند، به وسیله تراشه در رایانه ثبت می شوند، سپس ترسیم، سازماندهی و بازفراوری می شوند.

مسیر درک مغز به وسیله یکی از مهندسان نورالینک توصیف شد. او آن را به یک نوار بلند یک مایلی(1.6 کیلومتر) تشبیه کرد که نمایانگر تمام فعالیت هایی است که مغز می تواند انجام دهد و ما انسان ها تنها می توانیم چند اینچ اول(هر اینچ معادل 2.5 سانتی متر) را درک کنیم.

آنها طرح هایی در خصوص ساخت یک سیستم ایمپلنت ارائه کردند که می تواند 10 هزار الکترود در هر رشته داشته باشد. رباتی که اکنون الکترودها را در بدن افراد قرار می دهد، یک ربات جراحی است. جراح مغز و اعصاب بیمار را آماده می نماید، سپس ربات ایمپلنت ها را در مغز قرار می دهد، زیرا رشته های الکترودها بسیار ظریف هستند و نمی توان آن ها را با دست نگه داشت.

ایلان ماسک بعلاوه اعلام نموده که انتظار دارد تراشه بی سیم شرکت نورالینک آزمایش های بالینی انسانی را طی شش ماه آینده شروع کند.

ماسک در این مورد شرح داد: ما می خواهیم با دقت بسیار بالا از کارایی دستگاه اطمینان حاصل کنیم پیش از آن که دستگاه را در بدن انسان ها قرار دهیم.

وی اضافه نمود: پیشرفت در شروع، به ویژه در انسان ها شاید به شدت کند به نظر برسد اما ما هر کاری می کنیم تا آن را به طور موازی در مقیاس بالا فراهم کنیم.

ماسک ادامه داد که دو کاربرد اولیه نورالینک در انسان ها بازگرداندن بینایی و فعال کردن حرکات عضلانی در افرادی است که قادر به انجام این فعالیت ها نیستند. ما معتقدیم می توانیم بینایی کسی را که از بدو تولد هم نابینا بوده است، بازیابی کنیم.