چرا عملکرد اپلیکیشن های ردیابی کرونا مطابق انتظارها نبوده است؟ - وبلاگ شخصی من

به گزارش وبلاگ شخصی من، در جریان اولین موج کرونا، محققین دانشگاه آکسفورد یک مدل کامپیوتری توسعه دادند که نشان می داد اگر 56 درصد از بریتانیایی ها اپلیکیشن مربوط به ردیابی بیماران مبتلا به ویروس کرونا را دانلود نمایند، این کار در کنار دیگر اقدامات احتیاطی می تواند منجر به انتها این اپیدمی در بریتانیا گردد.

با توجه به اینکه این اپلیکیشن از ماه سپتامبر ارائه شده، هنوز داده های کافی برای آنالیز کارکرد آن وجود ندارد. اما حتی در کشورهایی که اپلیکیشن های ردیابی و کنترل شیوع کرونا از ماه ها قبل در دسترس کاربران قرار گرفته اند، هنوز با قاطعیت نمی توان در مؤثر بودن یا نبودن آن ها اظهارنظر کرد. این نوع اپلیکیشن ها به طور خلاصه به کاربران درباره اشخاصی که به تازگی با آن ها در تماس و آلوده به ویروس بوده اند، هشدار می دهند.

اگرچه این نگرانی ها به این معنا نیست که باید به طور کلی اپلیکیشن های ردیابی تماس را کنار بگذاریم، ولی با توجه به بودجه و زمان اختصاص داده شده به منظور توسعه آن ها، نبودن شواهد کافی برای تأثیرگذاری این اپلیکیشن ها نگران نماینده است. این نوع راه چارههای مبتنی بر فناوری می تواند منجر به کاهش توجه افراد به روش های معمولی و سنتی مربوط به جلوگیری از شیوع کرونا گردد.

در واقع شورای اروپا این سؤال را مطرح نموده که آیا با توجه به فقدان شواهد، وعده های داده شده در خصوص این اپلیکیشن های ردیابی کرونا ارزش خطرات اجتماعی و قانونی قابل پیش بینی را دارد؟

با وجود پیش بینی ها مبنی بر اینکه بین 67.5 تا 85.5 درصد از کاربران بالقوه اپلیکیشن ها این نوع اپ های ردیابی تماس را دانلود می نمایند، اما میزان دانلود دنیای آن ها پایین بوده و تقریبا به 20 درصد می رسد. در آلمان این رقم حدود 21 درصد، در ایتالیا 14 درصد و در فرانسه فقط 3 درصد بوده است. ایسلند و سنگاپور که از اولین کشورهایی بودند که چنین اپلیکیشنی ارائه دادند، با داشتن آمار نصب 40 درصدی در این زمینه در بالای جدول قرار دارند.

آمار نصب اپلیکیشن های ردیابی کرونا اهمیت زیادی دارد زیرا تأثیرگذاری آن ها تا حد زیادی به همین موضوع بستگی دارد. به طور کلی، اگر فقط 20 درصد جمعیت را به عنوان کاربران چنین اپلیکیشنی در نظر بگیریم، پس تنها 4 درصد احتمال برخورد با یک کاربر دیگر وجود دارد. اما در صورت افزایش آمار نصب به 40 درصد، این احتمال برخورد به 16 درصد افزایش پیدا می نماید.

وزیر بهداشت سنگاپور گفته که بدون استفاده از این نوع اپلیکیشن ها، تیم های مربوطه حدود 4 روز باید وقت صرف نمایند تا افراد در تماس با بیمار مبتلا به کرونا را شناسایی نمایند اما با بهره گیری از این اپلیکیشن ها می توانند این کار را در عرض 2 روز انجام دهند. در این میان، باید بگوییم که حتی اگر اپلیکیشن به کاربران هشدار بدهد که در تماس با یک فرد آلوده بوده اند، تنها بخش کوچکی از آن ها با قرنطینه کردن خود موافقت می نمایند و اکثریت توجهی به این موضوع نشان نمی دهند.

فقدان اعتماد

روی هم رفته چرا اپلیکیشن های ردیابی بیماران مبتلا به کرونا پیروزیت قابل توجهی نداشته اند؟ اول از همه به نظر می رسد نبود اعتماد عمومی به تکنولوژی و استفاده از داده های شخصی در این زمینه نقش مهمی را ایفا می نماید.

ماه ها قبل بحث های زیادی درباره انتقال داده های کاربران این اپلیکیشن ها به سرور مرکزی یا ذخیره کردن آن ها در گوشی کاربران شکل گرفت. بیشتر کشورها راه چاره دوم را انتخاب کردند اما فرانسه از رویکرد نخست استفاده کرد و البته می دانیم که فقط تعداد محدودی از فرانسوی ها از این سیستم استقبال نموده اند.

انگلستان هم در ابتدا یک مدل متمرکز را تجربه کرد اما پس از انتقادهای زیاد و مسائل گزارش شده به حالت غیر متمرکز روی آورد. با این حال، سروصداهای ایجاد شده درباره نگرانی های نقض حریم خصوصی اپلیکیشن های دولتی باعث شده که کاربران نگرانی زیادی بابت این موضوع داشته باشند.

علاوه بر نگرانی های مربوط به حریم خصوصی، باید بگوییم که دلایل منطقی برای شک و تردید مربوط به اثربخشی این اپلیکیشن ها وجود دارد. بیشتر کشورها (به استثنای ایسلند) تصمیم گرفته اند برای این اپلیکیشن ها به جای GPS به منظور حفاظت از حریم خصوصی کاربران از بلوتوث استفاده نمایند. اما بلوتوث ضعف های زیادی دارد که می تواند تماس هایی را ثبت کند که هرگز اتفاق نیفتاده اند و بعضی از تماس های اجرا شده را از دست می دهد.

پژوهشگران برای آنالیز اپلیکیشن ردیابی کرونا ارائه شده از طرف دولت های ایتالیا، سوئیس و آلمان یک پژوهش انجام داده اند. طی این تحقیق که در یک تراموا انجام شده، آن ها متوجه شده اند که عملکرد هر سه اپلیکیشن اصلا دقیق نیست. در نتیجه هشدارهای غلطی که برای کاربران ارسال می گردد، سردرگمی افراد را بیشتر می نماید و به نبود اعتماد به چنین اپلیکیشن هایی دامن می زند.

مسائل تکنولوژی

یکی دیگر از مسائل این رویکرد این است که تنها کاربران گوشی های هوشمند می توانند از این اپلیکیشن های ردیابی کرونا استفاده نمایند. به عنوان مثال در انگلستان، 61 درصد از افراد بالای 65 سال به گوشی دارای اینترنت دسترسی ندارند و این یعنی بزرگترین گروه در معرض خطر ابتلا به کرونا نمی توانند از این اپلیکیشن ها بهره ببرند.

یک راه چاره برای این مشکل می تواند استفاده از فناوری های جایگزین برای ثبت برخوردهای افراد باشد. سنگاپور یک توکن معرفی نموده که می تواند درون جیب یا کیف قرار بگیرد و اساسا همان کارکرد اپلیکیشن ردیابی تماس را انجام می دهد. نیوزیلند هم قصد داشت چنین کاری را انجام دهد.

در نهایت، تنها مدرکی که درباره مؤثر بودن چنین سیستمی وجود دارد، مربوط به سیستم های ردیابی تماس دستی است که کشورهای اندکی پیروز به عملی کردن آن شده اند. به نظر می رسد راه چاره مبتنی بر تکنولوژی همواره جوابگوی مسائل نیست.

• چرا هوش مصنوعی نتوانست دنیا را از بحران کرونا نجات دهد؟

منبع: The Next Web